Γιατί δεν αποχωριζόμαστε κάποια αντικείμενα; Πειράζει που κάποιοι από εμάς δενόμαστε συναισθηματικά με πραγματάκια άψυχα μεν, σημαντικά όμως για μας;
-Έχεις κάποιο γούρι; Εγώ όχι ακριβώς. Στις παραστάσεις, δεν φοράω κάποιο φυλαχτό «για το κακό μάτι» που λένε. Αλλά στην θεατρική πρεμιέρα «Χτυποκάρδια στο Θρανίο» φόρεσα ένα μικρό βεράκι της μαμάς μου, δώρο του πατέρα μου, που του έχει φύγει η πολύτιμη πέτρα!
Δεν ξέρω γιατί. Αλλά ήθελα να φοράω κάτι ΟΛΟΔΙΚΟ μου σε εμφανές σημείο αλλά και χωρίς να διακρίνεται εύκολα, πέρα από τα ρούχα και τα παπούτσια του ρόλου. Και διάλεξα αυτό το διακριτικό δαχτυλιδάκι. Άγνωστος ακόμα ο λόγος.
-Έχω κρατήσει επίσης, ένα κουτάκι με ροζ καραμέλες, το πρώτο δώρο του Γιάννη! Τρελό; Αν κάποιος κάνει το λάθος και τις φάει τόσο καιρό μετά, θα τρέχουμε. ( με τη σκέψη αυτή, πρόσφατα τις έκρυψα στο κομοδίνο μου)
-Κάθε Μάιο σε μια γλάστρα στο μπαλκόνι μου, βγαίνει μια συγκεκριμένη ποικιλία κρίνων που προέρχονται από τους αυθεντικούς σπόρους της γιαγιάς μου. Τους είχε αυτούς τους κρίνους και γέμιζαν την αυλή της. Κάθε χρόνο αγωνιώ μέχρι να ανθίσουν. Αυτό το λουλούδι δεν θέλω να χαθεί ποτέ!
-Το γράμμα της αδερφής μου μετά από ένα τσακωμό. Φυλαγμένο καλά.
-Το παιδικό μου ημερολόγιο. Αν και δεν το ανοίγω ποτέ πια.
-Το παιχνίδι που μικρούλα είχα φάει σοβαρό σκάλωμα μαζί του. Ώρες ολόκληρες, μέρες ατελείωτες.
-Οικογενειακές φωτογραφίες που δεν τις έχω ψηφιακά.
-Την ακριβή μου την τσαντούλα. Τόσο κόπιασα για να την αποκτήσω.
-Την κασετίνα που είχα στο γυμνάσιο.
-Τις εκθέσεις μου όλων των τάξεων (δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο- πόσο φυτό θεέ μου!).
Πω πωωω… πριν ξεκινήσω να γράφω νόμιζα ότι είναι πολύ λιγότερα!
Δείχνουν κάτι για μένα; Αναρωτιέμαι. Είμαι συναισθηματική;
Δεν ξέρω… Νομίζω όχι υπερβολικά.
Είναι άραγε κατακριτέα η προσκόλληση μας σε αντικείμενα; Τι σκέφτεσαι;
Και ακόμα να σκεφτείς τα δικά σου Αγαπημένα;
xxx
Κατερίνα
