Ποιοι είναι τελοσπάντων οι haters; Μήπως είμαι κι εγώ ένας από αυτούς;
Κι εσύ; Πως αντιδράς όταν το μίσος έρχεται κατά πάνω σου;
Αν δεν σε έχει απασχολήσει ουδέποτε το ζήτημα, ανήκεις στους τυχερούς.
Ίσως δεν προβάλλεις τόσο την ζωή σου και σε αφήνουν ήσυχη ή θες να είσαι αγαπητή και προβαίνεις σε πιο κοινά αποδεκτές απόψεις, «παίζεις με ασφάλεια». Ως ένα σημείο οι περισσότεροι αυτό κάνουμε.
Η αλήθεια είναι πως δεν είναι εφικτό να αρέσουμε σε όλους. Αλλά εύκολα το λέμε, δύσκολα το αποδεχόμαστε. «Σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε», λέει το τραγούδι. Ε αυτό!
Haters. Είναι αυτοί που μισούν. Οι υβριστές του διαδικτύου. Αν το αναλογιστείς, είναι μεγάλη υπόθεση να είσαι hater. Είσαι αυτός που δεν επιτρέπεις στα θύματα σου να έχουν επιτυχία.
Είσαι ανώνυμος, γιατί πίσω από τα πικρόχολα σχόλια σου, δεν εμφανίζεται η φωτογραφία σου, το όνομα σου, το επάγγελμα σου. Είσαι ο κακός άγνωστος που νομίζεις ότι θα βάλεις τα πράγματα στη θέση τους με όπλο σου την σκληρή αλήθεια. Ή έτσι λες στον εαυτό σου. Η αγένεια, δεν είναι ειλικρίνεια. Είναι αγένεια.
Μήπως όμως έτσι διαιωνίζεις παρωχημένα στερεότυπα και μια αλυσίδα μίσους;
Η Jennifer Lopez πρέπει να δικαιολογηθεί για την ηλικία της και τις αισθητικές επεμβάσεις που έχει επιλέξει να κάνει, χωρίς να βλάπτει κανέναν; Η Έλενα Παπαρίζου να εξηγηθεί για το αν πήρε κάποια κιλά; Δεν είναι ελεύθερες να επιλέξουν για τον εαυτό τους; Για το σώμα τους;
Για σοβαρότερα θέματα: γιατί δεν μπορούμε να εκφράζουμε σκέψεις- πάντα με σεβασμό- χωρίς να φοβόμαστε ότι όσοι διαφωνούν μαζί μας θα μας επιτεθούν -ασεβώς-στην άβυσσο του διαδικτύου και των social media;
Και αν το θύμα σου, αγαπητέ hater, δεν είναι ένας celebrity και είναι μια έφηβη από το διπλανό θρανίο ή ένας νέος συνάδελφος που έβαλες στο μάτι που βρίσκoνται σε μία ανασφαλή περίοδο γεμάτοι αυτοαμφισβήτηση, σου αρέσει να είσαι εσύ αυτός που θα τους καταρρακώσει; Γιατί; Τι σου λείπει αγαπημένε hater;
Οι haters είναι ελλειματικοί. Το να μην τα έχουμε όλα βέβαια, είναι υγιές. Αλλά είναι απόλυτα ασθενές το να προσπαθούμε να στερήσουμε την αξιοπρέπεια από τους γύρω μας. Τους «καταξιωμένους» και (ακόμα χειρότερα) τους αδύναμους.
Το να εκτοξεύεις λάσπη δεν είναι φάρσα, δεν είναι άμεμπτο, λερώνεις τις λέξεις σου, βρωμίζεις την καρδιά σου και δεν σε αφήνεις να γίνεις ΕΣΥ καλύτερος.
«Η κόλαση είναι οι άλλοι», είπε ο Σαρτρ . Και ο παράδεισος μας οι άλλοι είναι, θα προσέθετα, σε έναν ιδεατό κόσμο.
Φύγε από τον δρόμο όσων ζηλεύεις. Ζήλευε γλυκά. Με μια κρυφή επιθυμία, να αγγίξεις όσα δεν έχεις. Ομολόγησε στον εαυτό σου τα ελλείματα σου. Την μοναξιά σου. Το πληκτρολόγιο δεν είναι φονικό όπλο. Πες μια καλή κουβέντα. Αν δεν έχεις κάτι καλό να πεις, σώπασε. Δεν χρειάζεται ο κόσμος το δηλητήριο σου. Μια χαρά δύσκολη είναι η καθημερινότητα και χωρίς τοξικά comments.
Ασχολήσου με σένα. Ζήσε τη ζωή σου, χωρίς να θίγεις τις επιλογές ζωής των άλλων. Όλοι έχουμε άτομα που συμπαθούμε και αντιπαθούμε. Δώσε βάρος σε αυτούς που σε εμπνέουν, για τους άλλους αδιαφόρησε.
Προσβάλλεις… γιατί μάλλον έχεις υποστεί κι εσύ ματαίωση και bullying.
Μήπως πρέπει, αγαπημένε hater, να σε αγαπήσω; Να καταλάβω; Να σε κατανοήσω;
Κάτι δεν πάει καλά στη ζωή σου. Σου εύχομαι ολόψυχα στο μέλλον τα πράγματα να πάνε καλύτερα. Σου εύχομαι το μίσος να γίνει αγάπη.
ΥΓ: Φαντάζεσαι το διαδίκτυο να γεμίσει με «lovers»;
