O Γρηγόρης Αρναούτογλου, αν και δεν επιλέγει συχνά να δώσει συνέντευξη, αυτή τη φορά παραχώρησε στη Μαρία Λυσάνδρου και το ένθετο Plan B που κυκλοφορεί το Σάββατο με τον “Ελεύθερο Τύπο”.
Θα σου πω τι εισπράττω ακούγοντας αυτές τις αναφορές που κάνεις στον εαυτό σου, κατά καιρούς, στο “Τhe 2Night Show”: Αισθάνεσαι λίγο “αδικημένος”; Ότι δεν σου αναγνωρίζονται, όσο θα έπρεπε, όλα αυτά που έχεις κάνει στην τηλεόραση;
Όχι “αδικημένος”… Πολύ προβληματισμένος, θα έλεγα… Όμως είναι η χώρα μας έτσι, έτσι λειτουργεί. Μετά από τριάντα χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά, βλέπω ότι δεν υπάρχει ο σεβασμός που θα έπρεπε να υπάρχει στο επάγγελμά μας – κι αυτό συμβαίνει μόνο εδώ. Είναι λες και θέλουν να σε “τελειώσουν”, λες και περιμένουν να κάνεις την αποτυχία για να φανεί ότι πλέον δεν αξίζεις. Και δεν μιλάω μόνο για μένα, προς Θεού, δεν θέλω να παρεξηγηθώ… αυτό είναι ένα γενικότερο κλίμα.
Στην Αμερική, ας πούμε, δεν υπάρχει περίπτωση να μην εκμεταλλευτούν τους πεπειραμένους ανθρώπους. Ακόμα κι αν τελειώσει η “ιστορία” μπροστά από τις κάμερες, οι άνθρωποι αυτοί θα αφομοιωθούν σε κάποιο άλλο πόστο. Εδώ είναι σαν να λέμε “Πότε θα κάνει το λάθος ο παρουσιαστής, για να σηκωθεί να φύγει”!
Κατ’ αρχάς, θέλω να σου πω ότι είμαι πάρα πολύ υπέρ των νέων προσώπων. Την τελευταία πενταετία υπήρξε μια “καταιγίδα” νέων προσώπων στην τηλεόραση – και καλώς έγινε! Εγώ δεν θα κρίνω ποιος αξίζει και ποιος όχι, ούτε ποιος θα παραμείνει για τα επόμενα χρόνια. Δεν είναι η θέση μου εμένα να κρίνω ένα συνάδελφο, θα ήταν άδικο και αντιδεοντολογικό.
Απλά εγώ θέλω να τονίσω αυτό το ελληνικό φαινόμενο, να θέλουν να “τελειώνουν” γρήγορα τους ανθρώπους που βρίσκονται μπροστά από την κάμερα. Φαντάσου, εγώ πρωτοξεκίνησα το 1991. Ξέρεις τι με ρωτήσανε στην πρώτη μου συνέντευξη, το 1994; Το θυμάμαι σαν τώρα: “Πείτε μου λίγο, πώς νιώθετε για όταν θα τελειώσει όλο αυτό;”. Κι εγώ μόλις ξεκινούσα! Κι αυτό γίνεται συνέχεια!
Γιατί θεωρείς ότι δέχτηκες τόσες επιθέσεις επαγγελματικά;
Κάποτε προσπαθούσα να εξηγήσω το γιατί. Μετά δεν χρειάστηκε να το εξηγήσω. Κατάλαβα ότι έπρεπε να ζήσω με αυτό. Δεν είχα δημόσιες σχέσεις, δεν γουστάριζα να έχω δήθεν κολλητούς. Είχα μία-δύο φίλες δημοσιογράφους, που άμα τις ρωτήσεις… Ας πούμε τη Νάνσυ Νικολαΐδου, από το “Έθνος”: Ποτέ δεν της είπα τι θα γράψει. Με τη Νάνσυ μπορεί να πηγαίναμε να φάμε, και την επόμενη εβδομάδα να έγραφε κάτι αρνητικό! Ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να σηκώσω το τηλέφωνο και να πω σε κάποιον τι να γράψει.
Γράφτηκαν, λοιπόν, πολλά για μένα. Ίσως επειδή γίνονταν επιτυχία αυτά που παρουσίαζα. Κι όπως μου έλεγε κι ο κόσμος που με συναντούσε στον δρόμο, “Τα φορτωμένα δέντρα με καρπούς χτυπάνε”, γιατί τα άλλα είναι κενά…
Παρά τις επιθέσεις, όμως, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η διάρκεια που έχεις στην τηλεόραση είναι αξιοθαύμαστη.
Δόξα τω Θεώ… Επίσης, κατά καιρούς, μου λέγανε κάποιοι τηλεκριτικοί που είχα γνωρίσει “Άμα γράψουμε κάτι καλό, κανείς δεν ασχολείται”. Οπότε, κάποια στιγμή είπα “ok, εγώ θα κάνω αυτό που κάνω, κι ο κριτικός θα κάνει τη δουλειά του”. Ανακάλυψα και κάποιες δημόσιες σχέσεις που υπήρχαν πίσω από κάποιους κριτικούς, οπότε και πάλι είπα ok… Βέβαια, θέλω να τονίσω ότι δεν είναι όλοι έτσι, μην παρεξηγηθώ… Εύχομαι σε όλους, μέσα από την καρδιά μου, να είναι καλά – και στους μεν, και στους δε. Πάντως, να ξέρεις ότι τις πιο σκληρές κριτικές τις παίρνω από τους συνεργάτες μου κι από την ομάδα των ανθρώπων που έχω δίπλα μου.
