«Δεν ξέρω πώς θα έπρεπε να είναι ένας μπαμπάς, αλλά ο δικός μου μπαμπάς ήταν αδιάφορος σε όλη του τη ζωή. Τις φορές που θα τύχαινε να είμαι μαζί του στη Ρόδο ήταν αυταρχικός και παρεμβατικός. Ας πούμε όταν ήμουν στην έκτη δημοτικού, άκουσα για πρώτη φορά, να μη μασάω τσίχλα, να μην κάνω φούσκες γιατί φαίνομαι σαν… Δε μπορώ να πω τη λέξη.
Ήταν ένας μπαμπάς, αυτό που εγώ εισέπραξα, που για τον εαυτό του θα μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει… Ακόμα και αν δεν ήταν το αποδεκτό από την κοινωνία, να έχεις τρία παιδιά με τρεις διαφορετικές γυναίκες, να μην έχεις αναγνωρίσει κανένα, να μη στηρίζεις οικονομικά κανένα αλλά να έχεις αξιώσεις πάνω στην κόρη σου για το πώς θα μασάει την τσίχλα της, από τι θα φορέσει ή το οτιδήποτε.
Έχει λίγα χρόνια που πέθανε, πριν δύο χρόνια έφυγε. Όταν πέθανε, νομίζω ότι ένιωθα ξεκάθαρα θυμό για έναν μπαμπά που δεν παραδέχτηκε ποτέ αυτό που αποζητούσα πάντα, το να γυρίσει και να μου πει “ξέρεις κάτι Ιωάννα, δεν μου ήμουν σωστός, δεν σου στάθηκα και είχα άδικο, συγγνώμη”. Και όταν έφυγε θύμωσα, γιατί δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα να μου πει τη συγγνώμη. Οπότε ναι, είμαι θυμωμένη με τον μπαμπά μου.
Όπως και να ‘χει, χαίρομαι που δεν έχω πρότυπο τον συγκεκριμένο μπαμπά και είχα πρότυπο πάντα τη μαμά μου, η οποία είναι μία πάρα πολύ δυνατή γυναίκα και συνεχίζει να είναι. Η μαμά μου με έκανε στην ηλικία των 40 ετών, είναι από χωριό, οπότε η κατακραυγή για μία γυναίκα που αποφασίζει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, χωρίς να υπάρχει αρραβώνας και γάμος, είναι κάτι πολύ μεγάλο. Εκείνη την εποχή, πραγματικά χρειαζόταν δύναμη για μία γυναίκα για να πει ότι θα μεγαλώσει μόνη της ένα παιδί. Είμαι πολύ υπερήφανη για τη μαμά μου, τις αξίες που μου έχει δώσει» είπε με κλάματα η Ιωάννα Τούνη.
Δείτε το παραπάνω βίντεο.
