Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, τι κάνουμε; Όταν πρέπει να πάρουμε μια δύσκολη απόφαση;
Γινόμαστε «κακά παιδιά» ή επιλέγουμε το δρόμο του καλού;
Για δες το επόμενο:
Το όσκαρ σκηνοθεσίας δόθηκε για δεύτερη μόλις(!) φορά σε γυναίκα στα σχεδόν 100 χρόνια του θεσμού.
Η Κλόι Ζάο, στην μοναδική ενδεχομένως φορά που θα σταθεί στη ζωή της ενώπιον όλου του πλανήτη, επέλεξε να μιλήσει για την Καλοσύνη.
«People at birth are inherently good», η φράση που ξεχώρισε από μικρή.
Πιστεύει λοιπόν ότι όλοι ανεξαιρέτως γεννιόμαστε καλοί. Θεωρεί ότι στηρίχτηκε στην καλοσύνη των άλλων και τη δική της για να φτάσει στο σημείο να δημιουργήσει την καλύτερη ταινία του 2021.
Σε έναν κόσμο που μπορείς να γίνεις ότι ονειρευτείς, που οι δυνατότητες είναι σχεδόν απεριόριστες, που τα όνειρα δεν τα κυνηγάς μόνο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, επίλεξε την καλοσύνη. Αυτό μας λέει αυτή η γυναίκα που τα κατάφερε- παρά τις αντίξοες συνθήκες- και σύμφωνα με τα λεγόμενα της, στηριζόμενη στις δυνάμεις του καλού.
Αφελές; Ουτοπικό; Κάτι από τα δύο πάντως θα σκέφτεσαι.
Δεν ξέρω μπορεί, αλλά δε σου κρύβω έχω επηρεαστεί πολύ. Μπορεί να είναι οι χριστιανικές μέρες που διανύουμε, μπορεί να είναι που φαντάζει πιο εύκολο το να «παίξεις» πονηρά παρά τίμια. Μπορεί επειδή μια απλή πράξη καλοσύνης είναι ικανή να μου φτιάξει τη μέρα!
Πόσες φορές ήσουν καλή και το μετάνιωσες; Το αντίστροφο μάλλον είναι πολύ πιο πιθανό να συμβεί. Ο ύπουλος μπορεί να κερδίζει τις πρώτες εντυπώσεις με τα κόλπα του αλλά μακροπρόθεσμα πραγματικός νικητής είναι ο καθημερινός ήρωας των μικρών καλών πράξεων.
Σε ένα κόσμο που μπορείς να γίνεις τα πάντα, γίνε καλός.
Σπανίζει και γοητεύει. Τουλάχιστον εμένα. Πιστεύω κι εσένα.
Υγ: το θέμα της έμφυτης ή μη καλοσύνης στον άνθρωπο έχουν θέσει ουκ ολίγες φορές φιλόσοφοι και μελετητές της ανθρώπινης συμπεριφοράς με πάμπολλα επιχειρήματα και αντίθετα συμπεράσματα. (Χομπς, Ρουσσώ, Φρόυντ και άλλοι)
