Ένα τέλος είναι πάντα και αφετηρία.
Το τέλος των πράσινων δασών μας, της φύσης όπως την ξέραμε, είναι πόνος…
Και αρχή.
Έχει ξεκινήσει προ πολλού η περίοδος που η κλιματική αλλαγή δεν είναι θεωρία.
Βρίσκεται σε εξέλιξη μπροστά στα μάτια μας. Πλημμύρες, καύσωνες, φωτιές σε όλο τον πλανήτη μας κυκλώνουν επικίνδυνα.
Στην ελληνική τραγωδία αυτού του Αυγούστου, αλλάξαμε βηματισμό.
Αποφασίσαμε να μην κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια, να μην παρατηρήσουμε απλώς τι συμβαίνει στις οθόνες μας, να αφήσουμε στην άκρη όσα μας χωρίζουν και να ενωθούμε.
Ονομάζεται αλληλεγγύη, ανθρωπιά, φιλότιμο.
Ένας βαθύς ελληνικός κώδικας που μας οδήγησε σε μεγάλες στιγμές προσφοράς και κινητοποίησης.
Είδαμε ολυμπιονίκες να ζητούν συγγνώμη για τη χαρά τους και να προσφέρουν τους κόπους τους σε όσους υποφέρουν.
Είδαμε διασώστες ζώων, είδαμε δημοσιογράφους να καταρρέουν από συγκίνηση.
Είδαμε μετανάστες που ζουν χρόνια στην Ελλάδα να την έχουν αγαπήσει και να την πονάνε. Και να αγωνίζονται να σώσουν οτιδήποτε σώζεται.
Είδαμε τους πυροσβέστες μας να δουλεύουν αγόγγυστα κι ύστερα να σωριάζονται αποκαμωμένοι στο χώμα.
Είδαμε πυροσβέστες από άλλες χώρες να έρχονται να βοηθήσουν στην κόλαση.
Έκλαψες για το σπίτι του δίπλα που κάηκε. Φοβήθηκες για το σπίτι του άγνωστου που απειλείται να καεί.
Σου κόπηκε η όρεξη. Θύμωσες.
Η Ελλάδα πενθεί περιουσίες και φυσικό πλούτο. Το 10 τοις εκατό των δασών της! Ένα εκατομμύριο στρέμματα, Θεέ μου.
Θα στερηθεί περισσότερα μελλοντικά όταν θα καταλαγιάσουν όλα τα μέτωπα της φωτιάς, και η ζωή θα συνεχίσει τους ρυθμούς της.
Δε θα ξεχάσουμε όμως αυτή τη φορά.
Γιατί αυτή τη φορά δώσαμε ολόκληρη την καρδιά μας.
Και ο κόσμος αλλάζει όταν νοιάζεσαι.
Xxx
Κατερίνα
ΥΓ: Να μην ξεχάσω τον καλό μου εαυτό όταν περάσει κι αυτό.
