Όταν ξεκίνησα να πρωτογράφω σε αυτήν εδώ τη στήλη, σας είχα ζητήσει να μου προτείνετε θέματα που σας απασχολούν.
Με εξέπληξε όταν αρκετοί από εσάς μου προτείνατε να εντάξω στην θεματολογία μου την «απώλεια αγαπημένου προσώπου».
Σήμερα, μετρώντας μία ακόμα απώλεια στη ζωή μου, μία στις αρκετές, ήρθε η στιγμή να γράψω για δύσκολους αποχαιρετισμούς.
Το είχατε ζητήσει προ πολλού ναι, όμως εγώ το απέφευγα. Δεν ήθελα να βυθιστώ στις σκέψεις μου για το πένθος. Συνηθίζω να κοιτάω προς τη χαρά. Αλλά η ζωή δεν είναι ποτέ μόνο χαρά.
Ένα θέμα βαρύ και σκοτεινό… δεν είναι όμως αποκλειστικά αυτό!
Κάποια στιγμή θα φτάσεις να χαμογελάς στη θύμηση αυτού που χάθηκε… εμένα μου πήρε 20 χρόνια. Αλλά ορίστε τώρα. Τον σκέφτομαι και χαμογελάω…
Έχοντας χάσει πολύ μικρή τον μπαμπά μου, τότε σκεφτόμουν διάφορα περίεργα και μακάβρια:
«δηλαδή για όσους αγαπάω τώρα, θα κλάψω μετά που θα πεθάνουν;»
«Μα η καρδιά μου δεν αντέχει άλλο πόνο. Μέχρι μία φορά αντέχω τέτοιον αποχωρισμό! Καμία άλλη δεν αντέχω!»
Οι αφελείς παιδικές μου απορίες ακόμα και τώρα δεν έχουν απαντηθεί.
«Είναι αδικία! Είναι παράλογο!», φώναζε εξαγριωμένος ο μικρός εαυτός μου.
Ξέρεις κάτι όμως;
Ακόμα και σε αυτό το κομμάτι χρειαζόμαστε εκπαίδευση. Ένα είδος συνειδητοποίησης: Ξέροντας ότι ο άνθρωπος που αγαπάς θα φύγει κάποια στιγμή (που όμως ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει αυτή), φροντίζεις να του δείχνεις την αγάπη σου. Του φανερώνεις την αφοσίωση σου. Την προτίμηση σου. Τσακώνεσαι αν προκύψει, αλλά με δεδομένη την αγάπη. Η αγάπη δεν εγκαταλείπει ποτέ τον χώρο-όταν μιλάμε για σχέσεις ισχυρές.
Ας εκπαιδευτούμε στο να γεμίζουμε τις λιγοστές πανίσχυρες σχέσεις της ζωής μας με στιγμές ουσίας. Ας παραδοθούμε στην αλήθεια ότι όλοι θα φύγουμε από τη ζωή.
Έσω έτοιμος για το αναπότρεπτο. Και καμιά φορά για το απρόσμενο.
*Όταν αποχωρίζεσαι έναν αγαπημένο και ξέρεις ότι ένιωθε την στοργή σου, την αληθινή σου αγάπη, τότε πονάς ήρεμα. Ούτε στον εχθρό μου δεν εύχομαι αποχωρισμούς με ανεκπλήρωτα «γιατί». Με απορίες και ανείπωτες κουβέντες.*
Μην αφήνεις εκκρεμότητες στις ανθρώπινες σχέσεις.
Θα γίνουν απωθημένα και θα σε βασανίζουν για πάντα.
Η τελετή
Πολλοί αποφεύγουν τις κηδείες.
Εγώ όχι.
Και θα σου εξηγήσω. Είναι η ωριαία τελετή που σου επιτρέπει να κλάψεις. Χωρίς ντροπές. Να σκεφτείς. Να αποχαιρετίσεις. Να συνοδεύσεις τον αγαπημένο σου στην τελευταία του κατοικία.
Η συναισθηματική σου ταραχή έχει ανάγκη την διαδικασία αυτή.
Είναι μέρος της αποδοχής μιας απώλειας.
(Φυσικά κάθε άνθρωπος διαφέρει και εγώ απλώς παραθέτω τη δική μου οπτική)
Και μετά την απώλεια τί;
Όταν χάνουμε έναν άνθρωπο, να στρεφόμαστε για βοήθεια στους υπόλοιπους που λατρεύουμε.
Συχνά, κατευθύνουμε τον θυμό μας σε όσους έμειναν πίσω μαζί μας. Δεν πρέπει.
Και σίγουρα δεν είναι η στιγμή να γίνουμε μοναχικοί. Το πένθος θέλει παρέα.
Θέλει να ξεχνιόμαστε που και που με κανένα αστείο αλλά και να διηγούμαστε συχνά πυκνά αναμνήσεις με τον δικό μας άνθρωπο που χάσαμε…
Να λέμε το όνομα του. Και ιστορίες που ζήσαμε μαζί του. Έτσι δεν θα πεθάνει ποτέ.
Κατερίνα
Υγ: στη μνήμη της Τασουλίτσας μου
